ضمن عرض تبریک روز معلم خدمت همه چراغ افروزان راه سعادت و درود به
روح همه آموزگارانی رحل سفر بسته، به ویژه معلمان مدارس و مکاتب حیدروا
در ادامه دل نوشتهای
که از طرف گروه شهیداحمدعلی نیّری (روستای حیدرآبادجرقویه) نوشته شده تقدیم می
گردد.
بسم الله الّذی علّم بالقلم
«معلم ما نمی میرد»
...آن روزها انتخاب نامه‌ای نیکوی ائمه علیهم السلام
مانند الان نیز راه و رسم مردم حیدرآباد بود تا هر کسی پرتویی باشد از معصومی که
از او نام یافته! او حسن نام گرفت تا مانند صاحب اسم خود سرشار از خوبی و خوی
بخشندگی باشد.
...آن روزها حسن که تازه از
مکتب درس در روستا فارغ شده بود، باید برای ادامه تحصیل به روستاهای مجاور میرفت.
از روستای حسن تا روستایی که مدرسه در آنجا قرار داشت، حداقل ده کیلومتر فاصله
بود.
راههای ارتباطی روستای حسن
به صورت طبیعی به وجود آمده بودند، یعنی در اثر رفت و آمدهایی که صورت گرفته بود،
اسم جاده را با خود یدک میکشید؛ این راهها چون در منطقه کویری قرار داشتند، در
هنگام بارندگی به صورت باتلاق در میآمدند.
حسن در آن روزها برای رسیدن
به محل تحصیل خود، صبحِ زود، پیش از آنکه آفتاب اشعه های نورانی و گرمابخش خود را
بر زمین بپراکند، از خانه خارج میشد؛ و در روزهای سرد و کوتاه زمستان، گاهی مدتها
پس از آنکه روشنایی روز جای خود را به تاریکی و ظلمات شب می داد، به خانه باز میگشت.
در آن روزها حسن با موتور
گازی میرفت، گاه که در باتلاق راه گرفتار میآمد، مجبور بود موتور را بر دوش
گذاشته، به زحمت پای از گل بیرون کشیده، و در مسیر دانش و دانایی پیش رود. این در
زمانی بود که تحصیل در شهرها نیز آنچنان از اجر و قربی در زندگی مردم برخوردار
نبود، چه رسد به روستایی که مردم آن به نان شب محتاج بودند، و چارهای جز کار
فرزندان نبود.
...آن روزها حسن دیپلم خود
را گرفته بود، و به عنوان مدیر و معلم در روستای خود، برای خارج کردن ذهن مردم از
غبار جهل و نادانی تلاش میکرد. در طی سالیانی که در این جایگاه بود، هزاران دانشآموز
را، نه فقط با آموزش کتب درسی، که با رفتار و اخلاق خود، که متأثر از قرآن و اهلبیت
بود، پرورش داد.
حسن که دیگر، دانشآموزان او
را به احترام، به فامیل خطاب میکردند، از همان ابتدا آموزش عملی را سرلوحه کار
خود قرار داد.
...آن روزها اگر آقای بهمنی
به دانشآموزان میگفت "باید موها را کوتاه کنند"، خود با موهایی
تراشیده با نمره کم(خیلی کوتاه) به مدرسه میآمد؛ و اگر در مورد نظافت و تمیز بودن
لباس صحبت میکرد، همواره خود قبل از شاگردان نظافت را رعایت کرده و لباسهایی
تمیز و مرتّب به تن داشت.
آقای بهمنی، گاه برای اینکه
کودکی باسواد شود، بارها و بارها به منزل آن کودک رفته، و تمام سعی خود را به کار
میبست تا والدین را برای فرستادن بچه به مدرسه مجاب کند.
...آن روزها برنامه آقای
بهمنی به این ترتیب بود که هر روز صبح رأس ساعت مشخصّ بچهها را به صف کرده، آیاتی
از قرآن توسط یکی از دانشآموزان تلاوت میشد، روایتی از معصومین خوانده میشد، پس
از آن کمی برای دانشآموزان از دین و اخلاق و درس صحبت میکرد، و در نهایت با
دعاهایی که خود روی کاغذ کاهی نوشته بود، و توسط یکی دیگر از دانشآموزان خوانده
میشد، و آمین بلندی که در تمام روستا شنیده میشد، صبحگاه به پایان میرسید.
آقای بهمنی دانشآموزان را
آنگونه آموزش داده بود که هرجا صدای قرآن شنیده میشد، خبردار میایستادند.
هر روز ظهر به هنگام اذان،
موکتهایی در حیاط مدرسه پهن میکرد، و به همراه دانشآموزان نماز وحدت برپا میکرد.
...آن روزها آقای بهمنی فقط
مدیر مدرسه و معلم دانشآموزان نبود، بلکه وضعیّت خانوادگی هر یک را در نظر داشت و
با والدین تعامل میکرد؛ او سعی میدانست که در کنار نگهبانی و باغبانی از نهالهایی
که در مدرسه هستند، باید ریشههای آنان در خانواده را نیز از آفات برهاند.
...آن روزها آقای بهمنی با
وجود مشکلات و انرژیای که مسئولیت تعلیم و تربیّت از او میربود، اما مسئولیت
هیئت امنائی قرضالحسنه را نیز بر دوش میکشید؛ و این اعتماد مردم به او، جز به
دلیل اعتماد به ایمان و تلاش و توانایی او نبود.
...آن روزها آقای بهمنی به
حرم امن الهی رفت، و با لیاقت، حاج حسن شد.
حاج حسن با اینکه بازنشسته
شده بود، مثل همیشه در اجتماعات(همچون نماز جماعت و جلسات قرآن) حضور داشت؛ او در
همان حال نیز آموزش میداد و پرورش میکرد.
در آن روزها که گاهی
شاگردانش از خاطرات خوب و بد شاگردی حاج حسن میگفتند: وقتی بزرگی در مسجد گفت
"حاج حسن ما را تنبیه میکرد"، بزرگوارانه گفت: "من در خدمتم، الآن
تلافی کنید".
...آن روزها در حالی که
بیماری گاه و بیگاه آسم او را میآزرد، بیکاری را ننگ میشمرد؛ برای همین به
مزرعه میرفت و به کارهای زراعی مشغول بود؛ در این زمان نیز با عمل خود به همگان
آموخت که باید تلاش کرد و نایستاد.
...آن روزها حاج حسن چشم خود
را فروبست، و شاگران همیشگی خود را در این دنیا گذاشت و گذشت.
...این روزها "آقای
بهمنی"، "حاج حسن"، نیست؛ ولی در جای جای روستا میتوان او را دید.
این روزها هر لحظه که
شاگردی، عمل صالحی انجام میدهد، استاد بهره میبرد؛ و باقیات الصالحات به معنای
واقعی کلمه، نمایان است.
این روزها، وجود مهندسین،
معلمین، روحانیون، و اقشار مختلفی که در روستای او پروریدهاند، گواهی میدهند که
"حسن"، "آقای بهمنی"، "حاج حسن" زنده است.
آقای بهمنی، معلم گرامی،
روزت مبارک.
گروه شهیداحمدعلی نیّری
(روستای حیدرآبادجرقویه) هفته معلم سال 1397شمسی
دریافت
دریافت
